شعر برازجان

شعر برازجان اثر اسماعیل شهرسبزی(نامی)

تو مهد پهلوانانی برازجان     ***     یقین شهر درخشانی برازجان

پروفسور کُخ هم از آلمان چنین گفت     ***     تااوکا، یا که، توکمانی، برازجان

بر آن دشتِ وسیع، بودی تو مرکز     ***     نگین در قلبِ استانی برازجان

کفاف گندم ایران تو بودی      ***     تو گویی، لطفِ بارانی، برازجان

فرازِ جُلگه یِ شرقِ خلیجی     ***     همان خورشید تابانی، برازجان

مناطق، سیزده، وصل تو بودند     ***     تو میدان دار و میدانی برازجان

وَ ((ساتراپی)) نشینِ قرن هایی     ***     که باقی از نیاکانی، برازجان

و نخلستان و زراعت، تابناک است     ***     فَرا، از حد و سامانی، برازجان

کنون، تاریحِ تو پیوسته، خوانیم     ***     به تو، داریم پیمانی، برازجان

بَسی بودَت، قنات و آب و چشمه     ***     نبودش هیچ پایانی برازجان

وَ هَم یاد تو را، ما میزبانیم     ***     تو هَم بَر جمله میهمانی برازجان

حود، ایلام جنوبِ روزگاری     ***     جنوب شرقِ اَرجانی، برازجان

نظَر، تا کی کند، مسئول آثار     ***     که جاواری زِ شاهانی برازجان

تویی، کوره قبادِ نسلِ ساسان     ***     وَ وَصلِ هَفت استانی، برازجان

تراشیده بسی سنگ فراوان    ***     به شرق کوهسارانی، برازجان

دو قبر پادشَه هم هست اینجا     ***     همین گوش و کنارانی، برازجان

به جنگِ انگلیس، شیران لَرده     ***     پلنگ آسای گیسکانی، برازجان

قلم، مستانه امشب می نگارد     ***     به وصفِ سَرفرازانی، برازجان

صد و بیست کاخ اینجا، در زمین است     ***     که خوابیده به پنهانی، برازجان

وَ هَم شهری عظیم، اینجاست در خاک     ***     تو میدانی، تو میدانی برازجان

دریغا، فاش گفتم، نکته هایی     ***     توجه کِی کُنَد آنی، برازجان

ولی نامی به اجمال این سخن گفت     ***    زِ گفتم، تا چه می خوانی، برازجان